داستانی از تملق و چاپلوسی: حکایت فیلسوف و گوش پادشاه در پایش

فیلسوفی ستمدیده برای دادخواهی نزد پادشاهی رفت و هر چه التماس کرد، موثر نشد. ناچار بر قدم های پادشاه افتاد و دادخواهی را تکرار نمود.
شاه خشنود شد و حاجت او را برآورده ساخت.
جمعی به ملامت فیلسوف لب گشودند و او را سرزنش کردند که از مانند تو حکیم و شخصیت بزرگی، این چنین کاری سزاوار نبود.
او در جواب گفت: شما نمی دانید که گوش پادشاه، در پایش بود؛ از این جهت، مرا چاره ای جز این نبود!
--------------
پی نوشت:
تملق و چاپلوسی و عواقب فردی و اجتماعی آن، به عنوان یک رذیله اخلاقی مورد ابتلای بسیاری از جوامع انسانی بوده و به هر میزان این صفت رذیله درمیان مردم جامعه بیشتر باشد، به همان میزان سرنوشت اجتماعی آن مردم به سوی قهقرا و سیر انحطاطی پیش می رود.

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

آدمی ساخته افکار خویش است، فردا همان خواهد شد که امروز می اندیشیده است.

در جامعه ایران نیز تملق گویی نوعی آفت و آسیب اجتماعی است که متاسفانه ریشه دیرینه ای دارد و بدیهی است به سلامت اجتماعی و جامعه صدمه می زند.
پیشوایان دین اسلام نه تنها از چاپلوسی و ستایش نابجا بیزار بودند، بلکه مدح آمیخته به تملق را نیز عیب اخلاقی می شمردند. آنان در برابر رفتار و گفتار ذلت باری که با غرور و شرف انسانی مغایر بود، سکوت نمی کردند و اگر کسی مرتکب چنین عمل خلافی می شد، از او انتقاد می کردند.