عشق یعنی بزنم زیر غزل جان بدهم
عشق یعنی بزنم زیر غزل جان بدهم
خوب شاعر که شدم جای تو تاوان بدهم
عشق یعنی بزنم زیر غزل جان بدهم
خوب شاعر که شدم جای تو تاوان بدهم
ذهنم از زیر و بم زندگی آشفته که شد
در خیالم به خیالات تو جریان بدهم
خسته باشم برسم خانه، نگاهم بکنی
با نگاه تو، به حالم سر و سامان بدهم
تو که گیسو به دلِ باد بهاری بدهی
من دلم را سر آن زلفِ پریشان بدهم
پسر ناخلف نوحم و ترسد پدرم
نکند بر سر تو، خانه به طوفان بدهم
نادرم، عزم من این است که با دولت عشق
انسجامی به پریشانی ایران بدهم
قلب این شهر چو دریای ارومیّه پر است
تو بیا تا به همه مژدۀ باران بدهم
قباد احمدی
نقل مطالب و داستانها با ذکر نام سایت پندآموز ، رعایت اخلاق و امانتداری است
آمده‌ام که سر نَهَم، عشقِ تو را به سر برم
ور تو بگویی‌ام که نِی، نِی شکنم شِکر برم
پرسه در کوی غزل بی تو عجب دلگیر است
دلم از رهگذرانش، ز غروبش سیر است
از تو عشقی مانده در دل، یادگار
دلخوشم با خاطراتت، ای نگار
غزلی تازه از آن دلبر اخمو بنویس
از غم و دلهرۀ عاشق ترسو بنویس
من محبت می فروشم، تو محبت می خری؟
خسته از تنهاییم، من را به همره می بری؟
عشق یعنی بزنم زیر غزل جان بدهم
خوب شاعر که شدم جای تو تاوان بدهم
گر گذری هست و نه در کوی توست، برخطاست
ور نظری هست و نه بر روی توست، نابجاست
گاهی از در تو بیا، بنشین کنارِ او که نیست
زُل در آیینه سلامی کن نثارِ او که نیست
دلخور نباش آینه، آهی هنوز هست
از شب نترس، صورت ماهی، هنوز هست
چشم تو را اگر چه خمار آفریده اند
آمیزه ای ز شور و شرار آفریده اند
همی گویم و گفته ام بارها
بود کیش من مهر دلدارها