گاهی از در تو بیا، بنشین کنارِ او که نیست
زُل در آیینه سلامی کن نثارِ او که نیست
در بیاور از تن ات بارانیِ خیسی که هست
چتر آویزان کن از ابرِ بهارِ او که نیست
حال و احوالی بپرس و از دلِ تنگت بگو
بی قراری کن اگر شد بی قرارِ او که نیست
از خودت حرفی بزن، چیزی بگو، شعری بخوان
گریه کن با گریۀ بی اختیارِ او که نیست
او همان است آرزویِ سال هایِ رفته ات
تو همانی عاشقِ دیوانه وارِ او که نیست
هیزمِ نُت هایِ باران خورده و دودِ اجاق
شعله هایِ آتش و سوزِ سه تارِ او که نیست
سایه بر دیوارِ خانه غرقِ نجوایِ سکوت
تو سراپا گوشی و در گیر و دارِ او که نیست
مهر و آبان رفت و آذر خسته از تقویم شد
خسته تر از ساعتِ شماطه دار او که نیست
می نشینی شانه بر موهایِ یلدا می کشی
عاشقانه با سرانگشتِ انارِ او که نیست
یک دقیقه بیشتر می ایستد شب فالگوش
تا شکایت می کنی از روزگارِ او که نیست
فرشِ زیبایِ هزار و یک شبِ ایرانی است
هر رجِ ابریشم از نقش و نگارِ او که نیست
این غزل را ثبت کن در دفترِ تنهایی ات
گریه کن این بیت ها را یادگارِ او که نیست
شهراد میدری
