داستان نقاشی چینی ها و آینه رومیان

نقاشان چینی با نقاشان رومی در حضور پادشاهی، از هنر و مهارت خود سخن می گفتند و هر گروه ادعا داشتند که در هنر نقاشی بر دیگری برتری دارند. شاه گفت: ما شما را امتحان می کنیم تا ببینیم کدامتان، برتر و هنرمندتر هستید.
دو گروه نقاش، کار خود را آغاز کردند. چینی ها یک دیوار خانه را انتخاب کردند و رومیان دیوار مقابل آن را و مقابل آن پرده کشیدند و مشغول شدند. رومیان فعلا در مرحله صیقل دادن بودند و هیچ رنگی نخواستند. اما چینی ها صد نوع رنگ از پادشاه خواستند و هر روز مواد و مصالح و رنگِ زیادی برای نقاشی به کار می بردند.
بعد از چند روز صدای ساز و دُهُل و شادی چینی ها بلند شد، آنها نقاشی خود را تمام کردند اما رومیان هنوز از شاه رنگ و مصالح نگرفته بودند و از روز اول فقط دیوار را صیقل می زدنند.
چینی ها شاه را برای تماشای نقاشی خود دعوت کردند. شاه نقاشی چینی ها را دید و در شگفت شد. نقش ها از بس زیبا بود، عقل را می ربود.
آنگاه رومیان شاه را به تماشای کار خود دعوت کردند. دیوار رومیان مثلِ آینه صاف بود. ناگهان رومی ها پرده را کنار زدند عکس نقاشی چینی ها در آینه رومی ها افتاد و زیبایی آن چند برابر بود و چشم را خیره می کرد
شاه درمانده بود که کدام نقاشی اصل است و کدام آینه است؟
*****
دلی که خود را از بدی، کینه و حسادت پاک کرده باشد مانند آیینه است. همه نقش ها را قبول می کند و برای همه چیز جا دارد، مثل آیینه عمیق و صاف است. هر چه تصویر و عکس در آن بریزد پُر نمی شود. آینه تا اَبد هر نقشی را نشان می دهد. خوب و بد، زشت و زیبا را نشان می دهد و اهلِ آینه از رنگ و اندازه و حجم رهایی یافته اند. آنان صورت و پوسته علم و هنر را کنار گذاشته اند و به مغز و حقیقت جهان و اشیاء دست یافته اند.
همه رنگ ها در نهایت به بی رنگی می رسد. رنگ ها مانند ابر است و بی رنگی مانند نور مهتاب. رنگ و شکلی که در ابر می بینی، نور آفتاب و مهتاب است. نور بی رنگ است.
اقتباس از داستان دکتر محمود فتوحی