گم شدن زره امام علی(ع) و قضاوت قاضی به عدالت

عدالت علی (ع)، مرد مسیحی را مسلمان کرد:
در زمان خلافت امام على (علیه السلام) در کوفه، زره آن حضرت گم شد. پس از چندى در نزد یک مرد مسیحى پیدا شد. على (علیه السلام) او را به محضر قاضى برد و اقامه دعوى کرد که این زره از آن من است، نه آن را فروخته ام و نه به کسى بخشیده ام و اکنون آن را در نزد این مرد یافته ام.
قاضى به مسیحى گفت: خلیفه ادعاى خود را اظهار کرد، تو چه مى گویى؟
او گفت: این زره مال خود من است و در عین حال گفته مقام خلافت را تکذیب نمى کنم (ممکن است خلیفه اشتباه کرده باشد).
قاضى رو کرد به على (علیه السلام) و گفت: تو مدعى هستى و این شخص منکر است، علی هذا بر تو است که شاهد بر مدعاى خود بیاورى.
امام على (علیه السلام) خندید و فرمود: قاضى راست مى گوید، اکنون مى بایست که من شاهد بیاورم، ولى من شاهد ندارم.
قاضى روى این اصل که مدعى شاهد ندارد، به نفع مسیحى حکم کرد و او هم زره را برداشت و روان شد.
مرد مسیحى که خود بهتر مى دانست که زره مال کیست، پس از آنکه چند گامى پیمود وجدانش مرتعش شد و برگشت، گفت: این طرز حکومت و رفتار از نوع رفتارهاى بشر عادى نیست، از نوع حکومت انبیاست و اقرار کرد که زره از آن امام على (علیه السلام) است.
طولى نکشید او را دیدند مسلمان شده و با شوق و ایمان در زیر پرچم على (علیه السلام) در جنگ نهروان مى جنگد.