داستان رز - پیرزن هشتاد و هفت ساله در دانشگاه

در اولین جلسه دانشگاه، استاد ما خودش را معرفی نمود و از ما خواست کسی را بیابیم که تا به حال با او آشنا نشده ایم. برای نگاه کردن به اطراف ایستادم، در آن هنگام دستی به آرامی شانه ام را لمس نمود، برگشتم و خانم مسن قد کوتاهی را دیدم که با خوشرویی و لبخندی که وجود بی عیب او را نمایش می داد، به من نگاه می کرد.
او گفت: سلام عزیزم، نام من رز است. هشتاد و هفت سال دارم. آیا می توانم تو را در آغوش بگیرم؟
پاسخ دادم: البته که می توانید
و او مرا در آغوش خود فشرد.
پرسیدم: چطور شما در چنین سن جوانی به دانشگاه آمده اید؟
به شوخی پاسخ داد: من اینجا هستم تا یک شوهر پولدار پیدا کنم، ازدواج کرده یک جفت بچه بیاورم، سپس بازنشسته شده و مسافرت نمایم.
پرسیدم: نه، جداً چه چیزی باعث شده؟
کنجکاو بودم که بفهمم چه انگیزه ای باعث شده او این مبارزه را انتخاب نماید؟
با لبخند به من گفت: چون همیشه رویای داشتن تحصیلات دانشگاهی را داشتم.
پس از کلاس به اتفاق تا ساختمان اتحادیه دانشجویی قدم زدیم و در خوردن کافه گلاسه سهیم شدیم، ما به طور اتفاقی دوست شده بودیم. برای سه ماه ما هر روز با هم کلاس را ترک می کردیم، او در طول یک سال شهره کالج شد و به راحتی هر کجا که می رفت، دوست پیدا می کرد، او عاشق این بود که به این لباس درآید و از توجهاتی که سایر دانشجویان به او می نمودند، لذت می برد، او این گونه زندگی می کرد.
در پایان آن ترم ما از رز دعوت کردیم تا در میهمانی ما سخنرانی نماید. من هرگز چیزی را که او به ما گفت، فراموش نخواهم کرد. وقتی او را معرفی کردند، در حالی که داشت خود را برای سخنرانی از پیش مهیا شده اش، آماده می کرد، به سوی جایگاه رفت. تعدادی از برگه های متون سخنرانی اش بروی زمین افتادند، آزرده و کمی دست پاچه به سوی میکروفون برگشته و به سادگی گفت:
- عذر می خواهم، من بسیار وحشت زده شده ام بنابراین سخنرانی خود را ایراد نخواهم کرد، اما به من اجازه دهید که تنها چیزی را که می دانم، به شما بگویم .
او گلویش را صاف نموده و آغاز کرد:

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

طول کشیدن معالجه را دو سبب خواهد بود: نادانی پزشک، یا نافرمانی بیمار.

- ما بازی را متوقف نمی کنیم چون که پیر شده ایم، ما پیر می شویم زیرا که از بازی دست می کشیم، تنها یک راه برای جوان ماندن، شاد بودن و دست یابی به موفقیت وجود دارد، شما باید بخندید و هر روز رضایت پیدا کنید.
- ما عادت کردیم که رویایی داشته باشیم؛ وقتی رویاهایمان را از دست می دهیم، می میریم! انسانهای زیادی در اطرافمان پرسه می زنند که مرده اند و حتی خود نمی دانند. تفاوت بسیار بزرگی بین پیر شدن و رشد کردن وجود دارد؛ اگر من که هشتاد و هفت ساله هستم برای مدت یک سال در تخت خواب و بدون هیچ کار ثمربخشی بمانم، هشتاد و هشت ساله خواهم شد، هرکسی می تواند پیر شود، آن نیاز به هیچ استعداد خدادادی یا توانایی ندارد، رشد کردن همیشه با یافتن فرصت ها برای تغییر همراه است.
- متأسف نباشید! یک فرد سال خورده معمولاً برای کارهایی که انجام داده تأسف نمی خورد، که برای کارهایی که انجام نداده است .
او به سخنرانی اش با ایراد سرود شجاعان پایان بخشید و از فرد فرد ما دعوت کرد که سرود را خوانده و آن را در زندگی خود پیاده نماییم.
در انتهای سال، رز دانشگاهی را که سالها قبل آغاز کرده بود، به اتمام رساند. یک هفته پس از فارغ التحصیلی رز با آرامش در خواب فوت کرد. بیش از دو هزار دانشجو در مراسم خاک سپاری او شرکت کردند، به احترام خانمی شگفت انگیز که با عمل خود برای دیگران سرمشقی شد.
هیچ وقت برای تحقق همه آن چیزهایی که می توانید باشید، دیر نیست ... هیچ وقت!