ابوهاشم جعفری از یاران دوره امام علی النقی (ع) می گوید: دچار مضیقه و تنگنای شدیدی شدم، پس به خدمت امام هادی علیه السلام رسیدم. چون اجازه ورود و نشستن داد و من نشستم، فرمود: ای ابوهاشم کدامیک از نعمت هایی را که خداوند به تو ارزانی داشته، می خواهی شکرش را بجای آوری؟ که شکر نعمت، نعمتت افزون کند.
ابوهاشم گوید: من بهت زده شدم و ندانستم چه بگویم؟ (که امام از ضمیر و خواسته من اطلاع داشت)
امام علیه السلام خود آغاز به توضیح دادن نمود و فرمود:
امروز کارهایی را انجام می دهم که دیگران دوست ندارند انجام دهند تا فردا کارهایی را انجام دهم که دیگران نمی توانند انجام دهند.
ایمان را روزی تو قرار داد، پس تو را بر طاعتش یاری فرمود؛ قناعت را روزی تو قرار داد، پس تو را از تشریفات زندگی و زیاده روی مصون داشت.
سپس فرمود: ای ابوهاشم از آن رو به این گونه آغاز سخن کردم که پنداشتم می خواهی در نزد من شکایت کنی که چه کسی با تو چنین کرده (و تو را در مضیقه قرار داده) و من دستور دادم یک صد دینار به تو داده شود، پس آن را بگیر.
نظر و دیدگاه خود را در رابطه با این داستان بنویسید:
نظرات و دیدگاه های خوانندگان در صورت تایید، نشان داده خواهند شد.
نشانی ایمیل و تلفن همراه شما منتشر نخواهد شد. با درج ایمیل، گراواتار شما (در صورت وجود) نشان داده خواهد شد.
نظرات و دیدگاه های خوانندگان:
در باره این داستان هیچ نظر و دیدگاه تایید شده، وجود ندارد.