خاطره یک معلم: من فقط معلم نیستم

لنگان لنگان داشتم تو خیابون راه می رفتم که یه خانم زیبا و شیک پوش بهم نزدیک شد ازم پرسید: شما آقای ح.م. هستید؟!
گفتم: بله...
گفت: من شاگرد شما بودم، دبیرستان زینبیه دلوار، یادتون میاد؟!
با اینکه قیافش آشنا بود گفتم: نه! متاسفانه...! آخه من خیلی دانش آموز داشتم.
و بعد ادامه دادم: خب مهم نیست، شما خوبید خانم...؟
گفت: بله! ممنون استاد، من شیمی خوندم و تا دکترا ادامه دادم، البته نه اون سال ها، دکترام رو چند سال بعد گرفتم و در حال حاضر محقق هستم. آقای ح.م.! سماک بحری هستم.
شناختمش... آره خودش بود خیلی دلم می خواست از احوالش با خبر بشم و حالا دیده بودمش که فرد موفقی شده بود.
یهو رفتم به بیشتر از سی سال پیش...! اون موقع ها با اینکه انقلاب شده بود و مدارس تفکیک شده بود ولی به علت کمبود دبیر، بعضی از دبیران مرد تو مدارس دخترانه تدریس می کردند، من هم اون وقت ها به دانش آموزان دبیرستان دخترانه شیمی درس می دادم.
یادم اومد این دختر چند جلسه ای که صبح ها من کلاس داشتم دیر سر کلاس میومد و من هم همیشه دعواش می کردم و بدون اینکه چیزی بگه می رفت سر جاش... من هم کلی عصبی می شدم و واسه اینکه بچه ها درس رو بفهمند، سریع درس رو ادامه می دادم.
همیشه می خواستم واسه دیر کردش به مدیر بگم ولی یادم می رفت، تا اینکه یه روز زنگ آخر تویِ کلاس بغلی، آخرین نفری بودم که از کلاس می رفتم بیرون یهو همین دانش آموز سماک بحری رو دیدم که به دیوار راهرو تکیه داده و تو چشماش پر از اشکه...!
پرسیدم: سماک چی شده؟!
با بغضی که تو گلوش بود جواب داد: پام پیچ خورده آقا حالا نمی دونم چه جوری برم خونه...!
یهو گفتم: بیا من می رسونمت!
اون وقت ها یه ماشین فیات داشتم که هرکسی نداشت.
جواب داد: نه آقا خونه مون دوره.
گفتم: اشکالی نداره می رسونمت، میتونی تا ماشین یه جوری بیای؟
در حالی که برق خوشحالی تو چشماش موج می زد گفت: بله آقا...!!

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

شیرین ترین توت ها، پای درخت ها می ریزند، در حالی که ما برای چیدن توت های کال، چشم به بالاترین شاخه ها می دوزیم

باری هر جور بود خودش رو تا ماشین رسوند، من هم که به خاطر معذورات نمی تونستم دستش رو بگیرم، سوار شد و به سمت خونه اش حرکت کردیم، وقتی نشانی می داد تازه متوجه شدم خونه اش خارج از شهر و در یکی از دهات اطراف قرار داره.
وقتی رسیدیم سر یه جاده خاکی گفت: آقا تو همین جاده است، دیگه خودم میرم، ممنون.
گفتم: نه! چه جوری میخوای بری...؟! میرسونمت.
همین طور که می رفتیم، چون راه خیلی طولانی شد ازش پرسیدم: این جا رو با کی میای مبری مدرسه؟!
گفت: با هیشکی آقا! پیاده میام تا سر خیابون، ۵ صبح بلند میشم، اما خب گاهی بارون و باد باعث میشه کمی دیر برسم.
داشتم دیوونه می شدم، این همه راه رو این دختر، پیاده میومد...!!
خلاصه رسیدیم خونه شون، یه خونه روستایی دیدم که از امکانات اون زمان هم خیلی چیزها کم داشت، به سختی رفت بالا و گفت: بفرمایید.
صدای پیرمردی از تو اتاق شنیده شد که پرسید: طاهره کیه؟!
دانش آموزم جواب داد: آقا معلممه...!
پیرمرد اصرار کرد که برم بالا و یه چایی بنوشم.
من هم رفتم و بعد از سلام و احوال پرسی، پیرمرد که فهمیدم پدر طاهره دانش آموزم بود، گفت: آقا معلم این دختر همه زندگی منه، الان دو ساله مادرش رو از دست داده، منم مریضم، هم تو لنج کار میکنه، هم تو خونه به دو تا برادرهای کوچیکش هم میرسه، میگم دختر نمیخواد درس بخونی، راه به این درازی چه کاریه آخه...! ولی هی اصرار میکنه میخوام درس بخونم...، آه ببینین الان شما رو تو درد سر انداخته.
گفتم: این چه حرفیه...!
در حالی که با بغضی که گلوم رو گرفته بود به زور چایی که طاهره آورده بود رو می خوردم، گفتم: ببخشید من دیگه باید برم.
تمام راه رو که برمی گشتم گریه کردم.
پیش خودم گفتم؛ من فقط یک معلم نیستم، من باید بیشتر از این ها از حال دانش آموزم باخبر باشم.
از اون روز به بعد بهش زنگ های تفریح کمک می کردم. چند تا کتاب بهش دادم و دیگه دعواش نکردم، این ها تنها کاری بود که از دستم برمیومد.

حالا اون با تمام وجود مشکلات، این قدر موفق شده بود و من بهش افتخار می کردم.
همین طور که لبخند می زدم، نگاش می کردم که یهو از گذشته بیرون اومدم چون صدام زد: آقای ح.م.!! و ادامه داد: خیلی خوشحال شدم دیدمتون، من هیچ وقت محبت هایی که به من کردید رو فراموش نمی کنم.
گفتم: خواهش می کنم، من افتخار می کنم که چنین شاگردی داشتم.
خداحافظی کرد و در حالی که ازم دور می شد پیش خودم گفتم: امیدوارم معلم های امروزی هم بدونند که فقط یک معلم نیستند!