هدیه یعنی مهربانی و دوستی، داستان هدیه پدربزرگ

در منزل دوستی که پسرش دانش آموز ابتدایی بود و داشت تکالیف درسی اش را انجام میداد بودم، زنگ منزل را زدند و پدر بزرگ خانواده از راه رسید.
پدربزرگ با لبخند، یک جعبه مداد رنگی به نوه اش داد و گفت: این هم جایزه نمره بیست نقاشی ات.
پسر ده ساله، جعبه مداد رنگی را گرفت و تشکر کرد
ولی چند لحظه بعد گفت: بابا بزرگ! باز هم که از این جنس های ارزون قیمت خریدی! الان مداد رنگی های خارجی هست که ده برابر این کیفیت داره.
مادر بچه گفت: می بینید آقاجون؟ بچه های این دوره و زمونه خیلی باهوش هستند، اصلا نمی شه گولشون زد و سرشون کلاه گذاشت.
پدربزرگ چیزی نگفت، ولی من برایشان توضیح دادم که این رفتار پسر بچه نشانه هوشمندی نیست، همان طور که هدیه پدربزرگ برای گول زدن نوه اش نیست.
و در ادامه این داستان را برایشان تعریف کردم:
آن زمان که من دانش آموز ابتدایی بودم، خانم بزرگ گاهی به دیدن مان می آمد و به بچه های فامیل هدیه می داد، بیشتر وقت ها هدیه اش تکه های کوچک قند بود!
بار اول که به من تکه قندی داد، یواشکی به پدرم گفتم: این تکه قند کوچک که هدیه نیست.
پدرم اخم کرد و گفت: خانم بزرگ شما را دوست دارد، هر چه برایتان بیاورد هدیه است.
وقتی خانم بزرگ رفت، پدر برایم توضیح داد که در روزگار کودکی او، قند خیلی کمیاب و گران بوده و بچه ها آرزو می کردند که بتوانند یک تکه کوچک قند داشته باشند. خانم بزرگ هنوز هم خیال می کند که قند، چیز خیلی مهمی است.
بعد گفت: ببین پسرم قنددان خانه پر از قند است، اما این تکه قند که مادرجان داده با آنها فرق دارد، چون نشانه مهربانی و علاقه او به شماست. این تکه قند معنا دارد، آن قندهای توی قنددان فقط شیرین هستند، اما مهربان نیستند.
وقتی کسی به ما هدیه می دهد، منظورش این نیست که ما نمی توانیم، مانند آن هدیه را بخریم، منظورش کمک کردن به ما هم نیست. او می خواهد علاقه اش را به ما نشان بدهد. می خواهد بگوید که ما را دوست دارد و این، خیلی با ارزش است. این چیزی است که در هیچ بازاری نیست و در هیچ مغازه ای آن را نمی فروشند.
چهل سال از آن دوران گذشته است و من هر وقت به یاد خانم بزرگ و تکه قندهای مهربانش می افتم، دهانم شیرین می شود، کامم شیرین می شود، جانم شیرین می شود.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﯼ ﯾﮏ ﻣﻬﺎﺭﺗﻪ ﻭ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﻓﻀﯿﻠﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. در واقع عقل با سواد فرق دارد. یکی ممکن است خیلی با سواد باشد اما عقلش نرسد که باید جواب سلام را بدهد. سواد داشتن یک توانایی و مهارت است و عقل داشتن یک فضیلت است.