داستانی از نادرشاه: ما همه نادریم

خورشید در میانه آسمان بود که سپاهیان نادرشاه افشار وارد دهلی شدند. به پادشاه ایران زمین گفتند اجازه می دهید وارد قصر پادشاه هند محمد گورکانی شویم؟
نادرشاه گفت اینجا نیامده ایم در پی تخت و تاخ، بگردید و مزدوران اشرف افغان را بیابید. هشتصد مزدور اشرف، که بیست سال ایران را ویران ساخته بودند را گرفتند.
نادر رو به آنها کرد و گفت: چگونه بیست سال در ایران خون ریختید و به ناموس کسی رحم نکردید؟ آیا فکر نمی کردید روزی به این درد گرفتار آیید؟
مزدوری گفت: می پنداشتیم همه مردان ایران، شاه سلطان حسین هستند و ما همواره با مشتی ترسوی صفوی روبروییم.
از میان سپاه ایران فریادی برخواست که ما همه نادریم! و مردان سپاه بارها این سخن را از ته حنجره فریاد کشیدند: ما همه نادریم.
----------------
پی نوشت:

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

زندگی یک بوم نقاشی است که در آن از پاک کن خبری نیست.

واقعیت این است که دلیل اصلی موفقیت نادر شاه وطن دوستی است. نمی شود احساس موفقیت واقعی کرد، مگر این که دغدغه وطن داشته باشی. کسانی که ادعای موفقیت دارند و نسبت به دوستی وطن بی تفاوتند، نادان هایی بیش نیست. انسان با جامعه و کشور خود پیوندی ناگسستنی دارد. مشهور است که پیامبر اسلام(ص)، حب (دوستی) وطن را از نشانه های ایمان شمرده است. هر چند برخی درستی انتساب این سخن به پیامبر را تشکیک کرده اند ولی اساساً انسان، رابطه مادی و معنوی ویژه ای با زادگاه و وطن خود دارد و همین پیوند عاطفی، باعث علاقه او به وطن می شود. به قول سعدی:
سعدیا حب وطن گرچه حدیثی است صحیح
نتوان مرد به سختی که من این جا زادم