داستان پیرمرد غنی آبادی

روزی به بهانه بهار، دل های شادان و خرم جوانی را گرفتیم و عازم صحرا شدیم. سفره را در چمنزار گستردیم و به خوردن غذاهای خوش پرداختیم. در این حین پیرمردی سر رسید و خاطرمان را از یافتن موضوع جدیدی برای شوخی و خنده لبریز کرد.
یکی گفت: پیرمرد طاعات شما قبول، شنیدیم که این ماه را پیشواز رمضان رفته اید.
دیگری گفت: اگر روزه هم نبودی نمی توانستی با ما روی زمین غذا بخوری، خط تای شلوارت خراب می شد!
القصه! از این شوخی های نیش دار که از دل بی زهر جوانان بر می آید، هرچه توانستیم در جانش فرو کردیم. هنوز ترکشمان از تیرهای نیش دار خالی نشده بود که گفت: چرا اینجا نشسته اید؟چرا به دِه ما نیامدید؟
پرسیدیم: دِه شما کجاست؟
گفت: من ساکن غنی آبادم. باغ های مرا در این حوالی هیچ کس ندارد، هزار میش و گوسفند دارم، بیایید... بیایید، مهمان منید...!
با این حرف، چیزی نگذشت که معنی نگاه ها و آهنگ صداهایمان تغییر یافت. گفتیم پس بفرمایید... بفرمایید با ما ناهار بخورید!
پیرمرد هم نشست و پس از آن که خوراک مفصلی خورد، گفت: فرزندان من! همه را صاحب غنی آباد تصور کنید و با همه مهربان و خوش رفتار باشید. اما به خدا قسم من از مال دنیا جز این لباس ژنده، هیچ ندارم!